ما غرق گناهیـــم، ولی پــــــــاک سرشتیم

حسرت زده ی یک وجب از خاک بهشتیم

شــــــکرانه ی زایل شــدن ِ حالت اغمــــا

از خوردن آن میــوه ی ممنوعــه گذشتیـم

هر چند که الیـــاس، بسی وسوسـه ها کرد

امّا چو پــــری، بنــــده ی خنّــــاس نگشتیم

غفلـــت بکُشد یونُــــس ِ جان، در دل ماهی

چون غمزه ی هستـی به دل مزرعه کِشتیم

افســــوس که این مـــاه مبـــارک به سر آمد

در دفتـــــــر اعمــــــال، ثــــوابی ننوشتیــم

نوشته های دیگران ()